Altin Pencereli Ev

ÇOK SENELER önce küçük bir çocuk her akşam bir tepeye çıkar, vadinin öbür ucunda yükselen tepenin zirvesindeki evin altın pencerelerine bakardı. Bu pencereler, batan güneşin ışınlarının altında, karanlık basıncaya kadar pırıl pırıl yanarlardı. Çocuk, bu altın pencereli evi yakından görmek için yanıp tutuşmaktaydı.
Bir gün, altın pencereli eve gitmek için babasından izin aldı. Koşa koşa vadiyi aştı. Altın gibi parıldayan pencereleri yakından görme isteği, onun karanlığın bastığını farketmesini önlüyordu.
Altın pencereli eve varmak için tırmanması gerektiği tepe pek dikti. Çocuk, nefes nefese yarı yola geldiği sırada, yorgunluktan yere çökerek uyuyakaldı.
Uyanınca, çok vakit kaybettiği için, acele etmes gerektiğini anladı. Bu arada gece de olmuştu. Çocuk tırmanmaya devam etti.
Şafak söktüğü ve güneş parlak tepenin üzerinde belirdiği zaman, çocuk çektiği yorgunluğun ve içini kemiren hasretin mükafatını gördü. Altın pencereli eve gelmişti... Bunca zamandır aradığı evi, garip şekilli çatısından tanıdı.
Fakat, evin pencereleri bildiğimiz camdandı. Hiçbiri parlak ve altından değildi. Hatta, toz içinde olduklarından, donuklaşmışlardı.
Çocuk hayretler içinde kalmıştı. Acaba altın pencereli ev bir rüya mıydı diye düşünmeye başladı. Bu düşünce ile altın pencereli eve arkasını dönüp vadinin öbür tarafındaki kendi evinin bulunduğu tepeye bakınca, gözlerine inanamadı. Altın pencereli ev oradaydı! Kendi evinin pencereleri, üzerlerine akseden doğu güneşinin ışınlarıyla altın gibi parlıyordu.

(Will Judy)

Sihirli Sozler

BİR ÇİFTÇİNİN karısı, senelerce en ufak bir şikayette bulunmadan ev işi görmüş, yemek pişirmişti.
Bir gün sofraya ineklere yedirilen ve yemek artıkları ile bolca sudan yapılan koca bir tas yal koydu.
Başta kocası olmak üzere, çoluk çocuk herkes bir anda bağırıp çağırmaya başladılar. Onların bağırmalarını bir süre dinleyen kadın, ellerini belinin üzerine koyup, öfkeyle yüzlerine baktı ve şöyle dedi:
"Neden kızıyorsunuz? Şu kadar senedir, sizden yemekle yal arasındaki farkı anladığınızı gösteren en ufak bir söz duymadım ki!"

(O. Channing Pullock)